A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali. (…) A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eloi, Eloi, lema sabachthani», to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (…) Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha. Pod wieczór (…) przyszedł Józef z Arymatei, (…) udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. (…) Zdjął Jezusa [z krzyża], owinął w płótno i złożył w grobie, który wykuty był w skale. Przed wejście do grobu zatoczył kamień.
/Mk 15,25-46/
Najważniejszym, a zarazem najwymowniejszym momentem Wielkiego Piątku jest Liturgia Męki Pańskiej, sprawowana popołudniu, w czasie, gdy Chrystus Pan umierał na Krzyżu. Celebracja ta rozpoczyna się od uroczystej modlitwy celebransa w postawie prostracji (leżenia krzyżem), po której następuje Liturgia Słowa. W Ewangelii słyszymy Janowy opis Męki Pańskiej, który silnie podkreśla królewską godność Chrystusa. Następnie odbywa się uroczysta modlitwa powszechna – poleca się w niej Bogu wszystkie stany Kościoła, innowierców, tych, którzy nie poznali Boga, i cały świat. Centralnym momentem wielkopiątkowej liturgii jest Adoracja Krzyża. Celebrans odsłania i unosi znak naszego zbawienia, po czym wierni adorują go w ciszy. Kolejną częścią jest Komunia święta, w której w sposób cielesny przyjmujemy Chrystusa, którego chwilę wcześniej adorowaliśmy w Krzyżu Świętym. Ostatnim elementem nabożeństwa jest procesja do Grobu Pańskiego, do którego przenosi się Chrystusa. Monstrancja okryta jest białym przejrzystym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało Pana. Grób Pański jest wypełniony żywą obecnością Chrystusa. Po Liturgii adorujemy Pana Jezusa w Grobie Pańskim aż do Wigilii Paschalnej Niedzieli Zmartwychwstania.