Zawsze w październiku nasze myśli kierują się ku Matce Bożej Różańcowej. Każdego wieczoru gromadzimy się w naszej wspólnocie, by poprzez modlitwę różańcową modlić się w różnych intencjach. Zwyczaj odmawiania różańca jest bardzo dawny, jednak w postaci wielokrotnego odmawiania Pozdrowienia Anielskiego upowszechnił go św. Dominik, dlatego nazywa się go ojcem różańca do Najświętszej Maryi Panny. Różaniec w obecnej formie ustalił się dopiero w wieku XV dzięki dominikaninowi bł. Alanusowi a la Roche. Nadał on tej modlitwie nazwę „Psałterz Maryi”. Różaniec nie jest modlitwą urzędową Kościoła, nie wchodzi też do oficjalnej liturgii, jest modlitwą prywatną wiernych. Mimo tego modlitwę tą można uznać za najpopularniejszą modlitwę wiernych Kościoła. Zdecydowała o tym łatwość i prostota różańca. Składa się on przecież z modlitw codziennych, najpowszechniej znanych: Modlitwy Pańskiej i Pozdrowienia Anielskiego. Można go odmawiać niemal w każdym czasie i na każdym miejscu. Rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa i Jego Matki, dołączone w wiekach późniejszych, nadało różańcowi formę rozmyślania, kontemplacji Ewangelii, co pozwala nie tylko lepiej poznać życie Chrystusa, ale je także naśladować. 
Modlitwę różańcową spopularyzowali święci, gdyż była ona ich ukochaną modlitwą, z którą nie rozstawali się nigdy. O różańcu mówili także papieże, m.in. Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II. Niejednokrotnie w swych publicznych przemówieniach zachęcali wiernych do ukochania tej modlitwy. Do rozpowszechnienia różańca przyczyniły się bardzo objawienia Najświętszej Maryi Panny z różańcem w ręku, polecającej usilnie odmawiać tę modlitwę. Było tak m.in. w Lourdes (1858) i w Fatimie (1917). Zachęcamy do częstego udziału w nabożeństwach październikowych, jak również do odmawiania różańca indywidualnie, we wspólnotach i rodzinie. Prośmy Maryję, aby ona „Matka i apostołka Chrystusa” uczyła nas poprzez różaniec „jak żyć całkowicie zgodnie z wymogami wiary chrześcijańskiej”.”.
