Wielki Piątek to dzień w którym Kościół w szczególny sposób zatrzymuje się nad tajemnicą męki i śmierci Chrystusa. Nie chodzi tu o litość nad cierpiącym Chrystusem, gdyż takiej postawy On sam nie chciał (zob. Łk 23, 27-31). Nie chodzi też o postawę żałoby, gdyż Chrystus pozostaje na zawsze zmartwychwstały i żyjący. W Wielki Piątek nie celebruje się Eucharystii. Sprawuje się za to liturgię Męki Pańskiej. Składa się ona z czterech zasadniczych części: liturgii słowa, adoracji Krzyża, Komunii świętej oraz procesji z Najświętszym Sakramentem do Grobu Pańskiego. Na samym początku celebrans, ubrany w szaty liturgiczne koloru czerwonego, pada przed ołtarzem na twarz i przez pewien czas modli się w ciszy, podczas, gdy wszyscy pozostali klęczą. Padnięcie na twarz ma wieloraką symbolikę. Jest to gest adoracji wobec misterium Męki Pańskiej, a ponadto znak upadku człowieka w grzechu. Głównym czytaniem liturgii Wielkiego Piątku jest Męka Pańska wg św. Jana. Po liturgii słowa następuje uroczysta modlitwa powszechna, w której Kościół, trwając przy Krzyżu Chrystusa, ogarnia całą ludzkość, wypatrując dla wszystkich owoce Ofiary Chrystusa. Główną częścią liturgii Wielkiego Piątku jest adoracja Krzyża, która rozpoczyna się Jego uroczystym odsłonięciem. Trzecia część liturgii to Komunia święta, w której przyjmujemy owoce zbawczej męki i śmierci Chrystusa, a jednocześnie dostępujemy udziału w życiu Chrystusa zmartwychwstałego i uwielbionego. Na końcu następuje procesja do Grobu Pańskiego, w którym umieszczona jest figura zmarłego Chrystusa. Należy jednak pamiętać, że najważniejsze miejsce i centrum adoracji jest Najświętszy Sakrament. Po liturgii następuje adoracja Jezusa Eucharystycznego w Bożym Grobie, która trwa również w Wielką Sobotę.
