Pięćdziesięciodniowy Okres Wielkanocny był początkowo obchodzony jako całość i nie wyodrębniano w nim specjalnych dni dla uczczenia misteriów Wniebowstąpienia Chrystusa i Zesłania Ducha Świętego. Genezy obu tych świąt należy szukać w Jerozolimie, gdzie w IV wieku na Górze Oliwnej, w miejscu na którym nastąpiło ostatnie spotkanie Zmartwychwstałego Chrystusa z uczniami i Jego Wniebowstąpienie (zob. Dz 1, 12), wybudowano okazałą bazylikę. Ponieważ Chrystus bezpośrednio przed swoim Wniebowstąpieniem zapowiedział uczniom przyjście Ducha Świętego (Łk 24, 49; Dz, 1, 8), z początku wspominano razem, w pięćdziesiąty dzień od Wielkanocy, zarówno Wniebowstąpienie Chrystusa jak i Zesłanie Ducha Świętego. Obecnie Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzi się czterdziestego dnia po Wielkanocy, czyli w czwartek szóstego tygodnia Wielkanocnego. W Polsce jednak zostało ono przeniesione na VII Niedzielę Wielkanocną, aby ułatwić wiernym udział w Eucharystii. Wniebowstąpienie Pana Jezusa oznacza wyniesienie do chwały naszego człowieczeństwa. Chrystus pozostaje na zawsze prawdziwym człowiekiem, zatem wstępując do nieba i zasiadając po prawicy Ojca wynosi do chwały naszą ludzką naturę. Z drugiej strony widzialne odejście Chrystusa od uczniów inauguruje Jego nowy sposób obecności w świecie. Chrystus jest obecny w swoim Kościele, w szczególny sposób w znakach sakramentalnych.
