Wielki Tydzień to punkt kulminacyjny i najświętsza część całego roku liturgicznego. Od początku Wielkiego Postu Kościół przygotowywał do tej chwili, zbliżając się coraz bliżej do najgłębszych tajemnic krzyża i zmartwychwstania, które dotąd niejako pod osłoną znaków i symboli, teraz ukazują się nam w pełni, co więcej możemy brać udział w najwznioślejszym misterium zbawienia. Wielki Tydzień nie jest czasem smutnym ani żałobnym, bowiem krzyż i zmartwychwstanie stanowią niepodzielną całość. Bardzo bogata i wymowna liturgia ma na celu jeszcze bardziej nam to uzmysłowić.
W obchody Wielkiego Tygodnia wprowadza nas Niedziela Palmowa, będąca przede wszystkim pamiątką uroczystego wjazdu Pana do Jerozolimy, gdzie miał ponieść mękę i śmierć. Chrystus po raz pierwszy w swoim ziemskim życiu pozwala, by oddano Mu cześć królewską. W tym dniu Kościół daje nam do ręki palmę i gałązkę oliwną – symbole wyznania, którego radosnym wyrazem jest procesja. Niedziela Palmowa jest jednak też dniem cierpienia, bo wprowadza w cierpienia Chrystusa. Na liturgię tego dnia składają się dwa akty: pierwszy to królewski hołd, złożony Chrystusowi Panu, gdy wjeżdżał do miasta świętego, drugi zaś to Eucharystia i Pasja, czyli ewangeliczny opis Meki Pańskiej. Kościół zachęca, by w skupieniu i z głębokim przejęciem wziąć żywy udział zarówno w radosnym składaniu hołdu naszemu Odkupicielowi, jak i w przeżyciach Jego bolesnej męki. Świadome uczestnictwo w liturgii Niedzieli Palmowej pomaga i prowadzi do głębokiego przeżycia czasu Świętego Triduum i Świąt Zmartwychwstania.