Adwent jest szczególnie pięknym okresem liturgicznym. Posiada on dwa wymiary oczekiwania, dlatego liturgia Kościoła dzieli ten czas na dwie części. Pierwsza, trwająca od początku Adwentu do 16 grudnia, skupia się na oczekiwaniu na powtórne przyjście Chrystusa przy końcu dziejów. Druga część, która trwa od 17 do 24 grudnia, to oczekiwanie i przygotowanie do obchodzenia kolejnej pamiątki pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię, czyli przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia. Te dwie części najlepiej wyodrębniają się w Liturgii Słowa. W pierwszej części Adwentu podczas Mszy św. czytamy teksty prorockie odnoszące się do czasów ostatecznych. Ewangelia mówi o przymiotach, które należy posiadać, by osiągnąć zbawienie. W drugiej części natomiast słyszymy teksty prorockie zapowiadające narodzenie Chrystusa, a Ewangelia dotyka wydarzeń bezpośrednio poprzedzających to wydarzenie.
Czas Adwentu ma także bogatą i piękna symbolikę. Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, szczególnie w Polsce, są Roraty. Msza roratnia, czyli wotywna o Najświętszej Maryi Pannie, sprawowana jest wcześnie rano tak, że mrok świątyni rozpraszają jedynie zapalone świece. Ze względów praktycznych w naszej parafii te nabożeństwa odprawiane są wieczorem, gdy do świątyni przychodzą dzieci niosące w ciemnościach zapalone lampiony. 
Roraty to czas, kiedy razem z Maryją oczekujemy na wybawienie, jakie przyniosą światu narodziny Zbawiciela. Podczas tej Mszy Maryję symbolizuje specjalna świeca zwana roratką. W tradycji przyjmuje się, że jest ona znakiem Maryi, która jako jutrzenka zwiastuje „wschodzące słońce” – Jezusa Chrystusa. Z czasem w kościołach pojawił się także zwyczaj umieszczania wieńca adwentowego wykonanego z jedliny z czterema świecami. Jest to symbol nadziei. W okresie Adwentu podczas liturgii używany jest fioletowy kolor szat liturgicznych, który symbolizuje skruchę i pokorę.
Wielkimi prorokami Adwentu są Izajasz i Jan Chrzciciel, którzy nieustanie przypominają nam słowa: Odwagi, nie bójcie się! Pan jest już blisko!