[Jezus] uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
/Dz 1,9-11/
W niedzielę przed Zesłaniem Ducha Świętego (a w formie tradycyjnej w czwartek poprzedzający ową niedzielę) Kościół obchodzi radosny dzień Wniebowstąpienia Pańskiego. Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem tajemnicy paschalnej. Chrystus przez czterdzieści dni po swoim zmartwychwstaniu ukazywał się uczniom, zaś czterdziestego dnia na ich oczach wzniósł się do nieba. W dniu Wniebowstąpienia człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę, która jest nagrodą za doskonałe posłuszeństwo Ojcu. Święto to jest obchodzone w liturgii Kościoła od IV wieku. W Piśmie Świętym o Wniebowstąpieniu Chrystusa wspominają lakonicznie Ewangelie Markowa (16,19) i Łukaszowa (24,50). Najobszerniejszy opis znajdujemy w Dziejach Apostolskich. Od roku 2004 za zgodą Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów uroczystość Wniebowstąpienia w Kościele polskim została przeniesiona na niedzielę poprzedzającą zesłanie Ducha Świętego. Zgodnie ze zwyczajem sięgającym V w. przed tradycyjnym (czwartkowym) dniem Wniebowstąpienia przez trzy dni odbywają się modlitwy błagalne o urodzaje i oddalenie klęsk żywiołowych. W Polsce urządzało się wówczas procesje do przydrożnych krzyży, stąd nazwa Dni Krzyżowe. Po Wniebowstąpieniu Pańskim z ołtarza zabiera się już figurę Chrystusa Zmartwychwstałego, a czytania liturgiczne przygotowują wiernych na zesłanie Ducha Świętego.