Adwent to szczególny czas oczekiwania na Boże Narodzenie, w którym człowiek uświadamia sobie wielką miłość Boga. Ten okres liturgiczny obejmuje cztery niedziele przed Uroczystością Narodzenia Pańskiego. Adwent ma podwójne znaczenie. Ma przygotować wiernych na uroczystości Bożego Narodzenia oraz skłonić ich do refleksji o ponownym przyjściu Syna Bożego na ziemię. Dlatego Adwent nie ma wymiaru pokutnego, ale jest czasem radosnego oczekiwania na rzeczywiste przyjście Chrystusa, które uobecnia się w liturgii. Opuszczając w tym okresie śpiew Chwała na wysokości Bogu oczekujemy na nowe zabrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego podczas nocy narodzenia Jezusa.
Adwent kreuje dwie postacie: pierwsza to Izajasz. Urodził się około roku 770 przed Chrystusem. Należał do elity narodu żydowskiego, działał przez 40 lat w Jerozolimie, zwany „księciem proroków”, według apokryfów miał zginąć śmiercią męczeńską za panowania Manassesa. Właśnie Izajaszowi przypisuje się jedno z najstarszych proroctw mówiących o narodzinach Jezusa „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz 7,14). Te słowa są często czytane podczas Liturgii w czasie Adwentu. I druga postać adwentowa to Jan Chrzciciel. Był On ostatnim Prorokiem Starego Testamentu, żył na przełomie wieków. Głosił także nadejście Chrystusa: „Przygotujcie drogę Panu, dla niego prostujcie ścieżki” (Mt 3,3). Czas Adwentu niech będzie dla nas czasem większej modlitwy, zadumy, czasem w którym uczynimy jakieś postanowienie adwentowe, czasem który przybliży każdego z nas do Chrystusa.