Wielki Piątek Męki i Śmierci Pańskiej jest przeżywany w żałobnym nastroju. Cały dzień pogrążamy się w rozważaniu Męki Pańskiej – począwszy od modlitwy brewiarzowej, jak i wspólnej Drogi Krzyżowej, jednak właściwym obchodem liturgicznym jest popołudniowa Liturgia Męki Pańskiej. Treść tego dnia stanowią najważniejsze tajemnica naszego odkupienia: męka i śmierć krzyżowa Pana naszego Jezusa Chrystusa. Jest to dzień wielkiego smutku i żałoby, jedyny w liturgii, w którym nie odprawia się ofiara Mszy świętej. Liturgia Męki Pańskiej przebiega w ogromnym skupieniu i powadze. Toczy się ona przy ogołoconych ołtarzach i szeroko otwartym opróżnionym tabernakulum. Obchód ten składa się z kilku zasadniczych części, poczynając od Liturgii Słowa, której centralnym momentem jest pełen boleści opis Męki Jezusa według relacji św. Jana, który ukazuje umęczonego Zbawiciela jako Boga i Króla na tronie Krzyża. Kolejną częścią Liturgii wielkopiątkowej jest rozbudowana i uroczysta modlitwa wiernych, czerpiąca z najstarszych zwyczajów chrześcijańskich. Środkowym i najbardziej wzruszającym punktem tych obchodów jest bardzo dawny, gdyż pochodzi z Jerozolimy z czasów, gdy oddawano tam cześć drzewu krzyża świętego i podawano je wiernym do ucałowania. Krzyż jest trzykrotnie podnoszony przez kapłana i stopniowo odsłaniany z okrywającej go od V Niedzieli Wielkiego Postu fioletowej zasłony. Od Krzyża prowadzi nas liturgia do Komunii świętej, gdy kapłan ukazuje już nie drzewo i symbol do uwielbienia, ale samego Chrystusa, w Jego eucharystycznym i uwielbionym Ciele. Przyjmując Ciało Pańskie, wydane na krwawą ofiarę zapewniamy sobie tym samym obfitsze skutki tajemnicy odkupienia. Po zakończeniu spożywania Eucharystii, następuje uroczyste procesyjne przeniesienie Pana Jezusa do kaplicy tzw. Grobu Pańskiego, gdzie wierni adorują Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej welonem. Jest to modlitwa smutku i żałości, przeżywania tajemnic odkupienia i jednocześnie wielkiej nadziei i oczekiwania na chwalebne zwycięstwo Chrystusa.
