Róże Różańcowe (Żywy Różaniec)

Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca /Jan Paweł II/.

Obowiązki członka Żywego Różańca:

  • zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednej dziesiątki różańca,
  • udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych,
  • częste przystępowanie do Sakramentów Świętych oraz udział w procesjach Maryjnych,
  • rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalności apostolskiej,
  • odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór Św. Dominika,
  • udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz modłach za spokój jego duszy.

Mówiąc o różach Żywego Różańca należy sięgnąć do życiorysu Pauliny Jaricot /1799-1862/. Jako córka francuskiego fabrykanta jedwabiu, wychowana w rodzinie głębokiej wiary, po okresie młodzieńczych zawirowań, zwyciężona w końcu łaska Bożą, przeżywa swe głębokie nawrócenie, „To nie ja wybrałam Pana, to On pierwszy mnie wybrał” .W wieku 27 lat /1826 r/ Paulina Jaricot kładzie podwaliny pod Żywy Różaniec, gigantyczne wprost zrzeszenie, liczące w chwili jej śmierci ok. 3 mln. członków, które w roku 1827 otrzymuje specjalne błogosławieństwo Ojca Św. Leona XII. W wizji założycielki członkowie Żywego Różańca mieli tworzyć grupy modlitewne wspierające działalność ewangelizacyjną i charytatywną Kościoła. Róże Żywego Różańca miały być zapleczem modlitewnym dla założonych przez nią dzieł. Tworzy zatem grupy modlitewne składające się z 15-tu osób, z których każda zobowiązuje się codziennie odmówić dziesiątek różańca, rozważając wylosowaną co miesiąc tajemnicę. Tu właśnie dał znać o sobie duchowy geniusz Pauliny; między zrzeszonymi stwarza współzależność rozważanych tajemnic oraz intencji, w jakich są odmawiane. Wszyscy biorą udział we wspólnym wysiłku, wspólna jest więc radość, jaką przynosi wysłuchana prośba. I tak jedność serc umacniana jednością rozważanych tajemnic, wyzwala w różańcu całą jego moc nawracania grzeszników.

Pierwszym dokumentem papieskim, zatwierdzającym stowarzyszenie i nadającym odpusty jest list apostolski Papieża Grzegorza XVI „Benedicentes” /27.I.1832 r/. Ten sam papież na temat Żywego Różańca wypowiadał się jeszcze w roku 1835, gdzie wyjaśniał, że jeżeli jedna lub kilka osób należących do Róży opuszcza odmówienie swej tajemnicy, inni członkowie tej Róży odmawiający wyznaczoną im tajemnicę łask odpustowych nie tracą.

Po nim oficjalnie zabrał głos Papież Pius IX w liście apostolskim „Quod iure hagreditario” /7.VII.1877 r/, ustalając zasady organizacyjne stowarzyszenia Żywego Różańca. Każdy z następnych papieży w oficjalnych dokumentach oraz nauczaniu wyjaśniał i podkreślał wagę tej modlitwy, zachęcając do jej rozwoju. Warto tutaj wspomnieć, że do czasu Papieża Leona XIII /1903 r/, 35 papieży wydało 135 listów apostolskich, zachęcających do odmawiania Różańca. Papieże naszego stulecia czynią to jeszcze częściej.

Ostatnim dokumentem papieskim jest list apostolski „Rosarium Virginis Mariae” z dn. 16.X.2002 r. Ojciec Św. Jan Paweł II zainicjował tym listem obchody Roku Różańca Świętego w całym Kościele /16.X.2002 – 16.X.2003r/.

Obecnie po liście Ojca Św. Jana Pawła II z 2002 r, w którym ustanowił nową część Różańca Świętego – „Tajemnice Światła”, Róże Różańcowe liczą 20 osób.

Dzięki Zakonowi Dominikańskiemu , który w wieku XIX wzmocnił swą pozycję na terenie diecezji przemyskiej, rozwinęła się ówczesna forma nabożeństwa różańcowego. Pobożność wieków średnich charakteryzowała się głęboką wiarą pośrednictwa u Boga przez przyczynę Matki Najświętszej i Świętych. Szczególną formą pobożności Maryjnej była przynależność do różnego rodzaju bractw, których w diecezji w wieku XVI, XVII i XVIII było wiele. Największą popularnością wśród wiernych było Bractwo Różańcowe. Za cel Bractwa Różańcowego stawiano sobie szerzenie czci Bożej i chwały Maryi poprzez odmawianie w ciągu tygodnia 15 dziesiątków Różańca. Czasem wspólnej modlitwy członków Bractwa Różańcowego była przede wszystkim niedziela.. Wzrost zainteresowania przynależnością do bractwa wzrastał szczególnie w okresie klęsk żywiołowych czy wojen zagrażających życiu wiernych.

Tragedie zaborów i nieudane powstania narodowe spowodowały, że wiek XIX przyniósł wzrost zainteresowania pobożnością Maryjną, tym także różańcową. Kontynuacją Bractwa Różańcowego był od II-giej połowy XIX wieku tzw. Żywy Różaniec składający się z podstawowych jednostek zwanych Różami. Każda Róża skupiała 15 osób, które raz w miesiącu rozdzielały między siebie 15 tajemnic Różańca Św. w tym celu, aby cała Róża codziennie odmówiła cały Różaniec.

Ważnym wydarzeniem w II-giej połowie XIX wieku było ogłoszenie przez Papieża Leona XIII encykliki z okazji święta Matki Bożej Różańcowej. Z tej racji biskup przemyski Łukasz Solecki /1881-1900/ polecił, by we wszystkich kościołach diecezji odmawiano obowiązkowo przez m-c październik różaniec. Jego następca Św. Biskup Sebastian Józef Pelczar w roku 1902 polecił zaprowadzić Bractwo Żywego Różańca we wszystkich kościołach parafialnych i filialnych diecezji. W roku 1925 Bractwo Różańcowe w naszej diecezji zrzeszało ponad 200 tys. osób.

Dynamiczny rozwój Żywego Różańca częściowo powstrzymały pod koniec lat trzydziestych wystąpienia chłopskie i wybuch II-giej wojny światowej. Jednak po II-giej wojnie światowej Róże Różańcowe powoli odzyskały swoje znaczenie, na nowo wpisując swoją modlitewność w każdej parafii naszej archidiecezji, w ramach róż dziecięcych, młodzieżowych i dorosłych.

Również w parafii Rymanów działały liczne stowarzyszenia i organizacje religijne. Jedną z nich było Bractwo Różańcowe. Jego rozwój związany był z kultem Obrazu Matki Bożej Różańcowej czczonej w naszej świątyni. Bractwo Różańcowe od II-giej połowy XIX w. zwane Żywym Różańcem tworzyły tzw. róże składające się z 15-tu osób, na czele każdej róży stał zelator. W parafii Rymanów pod koniec XIX w. były one niezwykle popularne wśród osób w każdym przedziale wiekowym. Od 1892 r. do 1905 r. do księgi brackiej wpisało się łącznie 114 róż. Bractwo szczególnie rozwijało się pomyślnie w okresie międzywojennym. Zmiany tajemnic różańcowych odbywały się w pierwszą niedzielę miesiąca po nieszporach, odmawiano wówczas część różańca przy wystawionym Najświętszym Sakramencie. Obecnie w parafii Rymanów działa ponad 30 Róż Żywego Różańca, w tym kilkanaście męskich i ponad 20 żeńskich. Każda róża liczy obecnie 20 osób. Spotykamy się w każdą pierwszą niedziele miesiąca na wspólnej Eucharystii o godz. 9.00, podczas której modlimy się o Boże Błogosławieństwo dla braci z Róży oraz za zmarłych braci. Dokonujemy także wymiany tajemnic różańcowych przy współudziale kapłana. Członkowie Róż Różańcowych odmawiają wspólnie modlitwę różańcowa w kościele parafialnym w każdą niedzielę i święta o godz.10.00, a także każdy indywidualnie codziennie w domu. Uczestniczą także w uroczystościach Matki Bożej Różańcowej w parafii w m-cu październiku oraz w dorocznej diecezjalnej pielgrzymce Róż Różańcowych w m-cu wrześniu.

Zelatorzy.
Zelator stoi na czele parafialnej grupy modlitewnej zwanej Różą Żywego Różańca, co jest jego powołaniem oraz zadaniem, jakie spełnia w Kościele. Powinien być to człowiek przekonany do swojej misji, swojego powołania, jak również posiadać umiejętność przekonywania pozostałych członków swojej Róży. Statut Róż Żywego Różańca w naszej archidiecezji jasno określa jego obowiązki, akcentując starania zaprowadzenie ducha wspólnoty wśród członków swojej Róży, zachęcania do uczestnictwa w comiesięcznym nabożeństwie zmiany tajemnic różańcowych, przekonywanie do rozwoju duchowego poprzez systematyczną pracę formacyjną nad sobą, stwarzanie możliwości do gorliwej działalności apostolskiej . Zelator, to przede wszystkim człowiek żywej wiary, którą każdego dnia pragnie pogłębić. To człowiek o gorącym sercu, gorliwy czciciel Boga i Matki Najświętszej, który dokłada wszelkich starań mających na celu rozwój ilościowy i duchowy Róż Różańcowych w swojej parafii.